Όλη η παραφιλολογία σχετικά με το πως πρέπει να συνδυάζονται οι διάφορες τροφές στο εκάστοτε γεύμα, ξενικά πολλά χρόνια πριν, όταν ο Dr William Hay έγραψε στο βιβλίο «How to always be well» ότι κάθε υδατανθρακούχα τροφή (π.χ. ζυμαρικά, πατάτες, ρύζι, κλπ) απαιτεί αλκαλικό περιβάλλον για την πλήρη πέψη της και άρα δεν πρέπει να συνδυάζεται με φρούτα που εμπεριέχουν οξέα ή πρωτεϊνούχες τροφές (π.χ. κρέας, κοτόπουλο, ψάρι κλπ) οι οποίες συμβάλλουν στη σημαντική έκκριση υδροχλωρικού οξέος από το στομάχι.

Έτσι και σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις του Dr Hay τα ζυμαρικά, το ψωμί, το ρύζι ή η πατάτα δεν έπρεπε να συνδυάζονται στο ίδιο γεύμα με κοτόπουλο, ψάρι, κρέας, αυγό, κ.λ.π.
Η πρώτη αμφισβήτηση της θεωρίας του Dr Hey ήρθε λίγα μόλις χρόνια αργότερα, όταν ένας άλλος γιατρός ο Dr Baxter, απέδειξε πως τα παγκρεατικά ένζυμα που είναι υπεύθυνα για την πέψη των υδατανθράκων και των πρωτεϊνών εκκρίνονται ταυτόχρονα, ανεξάρτητα από το είδος τροφής που καταναλίσκεται.
Απέδειξε δηλαδή ότι είτε τρώμε υδατανθρακούχες τροφές είτε πρωτεϊνούχες είτε μίξη αυτών, ο οργανισμός μας μέσω των εκκρίσεων του παγκρέατος αναλαμβάνει την παράλληλη αποικοδόμηση και πέψη τους.

Σήμερα γνωρίζουμε καλά πως κάθε θεωρία περί συνδυασμών των τροφών, είναι ανυπόστατη, όχι μόνο βάσει του λογικότατου επιχειρήματος του Dr Baxter, αλλά και γιατί οι περισσότερες τροφές που καταναλώνουμε αυτούσια αφορούν συνδυασμούς θρεπτικών συστατικών. Για παράδειγμα το ρύζι ή τα ζυμαρικά που θεωρούνται υδατανθρακούχες τροφές, εμπεριέχουν και ποσά πρωτεϊνών, έστω και μικρά. Άρα και «σκέτα» ζυμαρικά να φάμε, πάλι παίρνουμε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες μαζί…

Επίσης οι ισχυρισμοί ότι «μπερδεύοντας» τροφές που απαιτούν διαφορετικά ένζυμα για να αποικοδομηθούν, αλλάζουμε το όξινο PH του στομάχου ή τo αλκαλικό PH του λεπτού εντέρου είναι επίσης τελείως άτοπο, αφού η ανθρώπινη φυσιολογία διδάσκει, ότι ο οργανισμός μας έχει πολύ ακριβείς μηχανισμούς για να ρυθμίζει την οξεοβασική του ισορροπία, ανεξάρτητα από το είδος της τροφής που καταναλώνει.